Al zolang velen van ons zich kunnen herinneren zijn aan het einde van het jaar oliebollen, vuurwerk, beste wensen, de net iets te kleffe wensknuffel van de buurman en de Oudejaarsloterij onlosmakelijk met het uitzwaaien van weer een jaar de onontkoombare vaste elementen. Net zo onvermijdelijk is al sinds de eeuwwisseling de Top 2000. De hele riedel komt weer voorbij, soms als het bloemetjesbehang op je achtergrond, voor anderen een Heilige Week. Ik heb dit jaar eens niet gestemd: ook zonder mij komt Bohemian Rhapsody wel op 1.
Persoonlijk zou het niet mijn nummer één zijn, maar ergens vind ik de hoge notering wel terecht. Het is een volstrekt eigenzinnig nummer, wat behendig en virtuoos zwenkt en zwiert tussen, operette, hardrock, à capella en klassiek. Ik weet nog dat zelfs onze brave muziekleraar in 1976 helemaal lyrisch werd van Bohemian Rhapsody, er verscheen dan een beetje opgewonden zever in zijn mondhoek, wanneer hij het singeltje weer eens draaide voor de verveeld onderuit hangende puberbende.
De hoogste regionen van de Top 2000 kennen al lang een hoog ‘boomergehalte’ natuurlijk, met de obligate Eagles, Deep Purple, Billy Joel en Led Zeppelin altijd en immer aanwezig. Al jaren nemen ook de lobbyclubjes een prominente plek in bij de Lijst der Lijsten. Zo kwam ineens -vanuit het niets – ‘Avond’ van Boudewijn de Groot heel hoog binnen. Ik ben een groot liefhebber van De Groot, maar ik vond dit verre van zijn sterkste nummer eerlijk gezegd. Ook Danny Vera kwam hoog binnen na wat gelobby en vermoedelijk kan zijn rollercoaster ook nog wel wat jaren mee. Het is ook gewoon een goed nummer.
De waan van de dag speelt altijd een rol bij het tot stand komen van zo’n lijst. Artiesten die in dat jaar overlijden krijgen zo nog een soort eresaluut. Ook politiek speelt een rol, zoals dit jaar met het anti-azc lied, waarop veel gestemd zou zijn, maar dat ik nog niet heb kunnen ontdekken in de Top-2000. Dat gaf een hoop discussie uiteraard, ook nog omdat het om een nummer gaat dat niet door een mens is gecreëerd, maar door Kunstmatige Intelligentie. Die discussie zal de komende jaren nog vaker gevoerd worden waarschijnlijk, want is die concurrentie nog wel eerlijk en: willen we überhaupt de concurrentie aangaan met de liedjesmachine?
Dan heb je nog de ‘foute artiesten’, de zangers van de controverse. Ook voor dj’s was het destijds al een lastige: wat doen we met Michael Jackson? Een moreel dilemma: moet je iemand nog steeds eren om zijn muziek als hij verwerpelijke dingen met kinderen heeft uitgehaald? Iets vergelijkbaars speelt nu natuurlijk ook met Marco Borsato al enkele jaren. Sinds hij pas werd vrijgesproken van verdere vervolging – middenin de stemming voor de lijst – ging het ineens weer hard. Stemmers hadden het gevoel wellicht dat ‘het weer mocht’ en Borsato knalde zo weer met een hele waslijst aan hitkneiters hoog de Top-2000 in.
Ik heb weleens bedacht dat je, om die waan van de dag een beetje te kunnen omzeilen, alleen maar op nummers zou moeten mogen stemmen van minstens vijf jaar oud. Maar ja, dat gaat het boomergehalte ook niet ten goed kome vrees ik. Ik heb uit protest weleens geheel Nederlandse lijsten ingestuurd en ook weleens een honderd procent vrouwelijke lijst, die nog opvallend eenvoudig bleek samen te stellen.
Laten we het erop houden dat ik dit jaar andere dingen aan mijn kop had. Die lijst gaat zonder mij ook wel door. De allerlaatste tekstregel is onveranderd ‘Anyway the wind blows…’ en dat is ook wel weer mooi toepasselijk.
We zullen zien wat 2026 brengt, de beste wensen alvast, ook voor ‘Mama,oeoeoeoe!’