In 2022 beloofde het gemeentebestuur van Oirschot daadkracht. Geen hoogdravende plannen, maar tastbare resultaten, zo stond in het coalitieakkoord 2022–2026. Vier jaar later oordeelt het Eindhovens Dagblad mild over datzelfde bestuur. Te mild, als je het mij vraagt. Vijf beloften werden getoetst: versneld bouwen, aantrekkelijker dorpscentrum, meer grip op het sociaal domein, verduurzaming van gemeentelijk vastgoed en de verbreding van de A58. De krant eindigt met: “Al met al komt dit college er met een ruime voldoende niet slecht vanaf.” Die conclusie deel ik niet.

1. Versneld bouwen De gemeente wilde tot 2026 zo’n 520 tot 530 woningen bouwen, met uitzicht op 1250 in 2050. Feit: de helft gerealiseerd. De Rekenkamer was onverbiddelijk: “de gerealiseerde woningen sluiten niet aan op de lokale behoefte.” Niet ouderen of zorgdoelgroepen profiteren, terwijl het middensegment amper bediend wordt. Aanbevelingen als “geef prioriteit aan grote woningbouwplannen” en “houd betaalbare woningen ook betaalbaar” spreken boekdelen. Het ED ziet „veel in de pijplijn”, maar ik zie vooral een mislukte aansluiting tussen beleid en behoefte. Dat is geen stip aan de horizon, dat is een gemiste kans. Een onvoldoende dus.

2. Aantrekkelijker dorpscentrum Een plan van 7,5 miljoen euro dat volgens het ED het centrum „mooier, groener, duurzamer, toegankelijker, veiliger en bruisender” maakt. De werkelijkheid die ik hoor van ondernemers? Zorgen over omzetverlies en twijfel over nut en noodzaak. Woningen worden opgekocht en gesloopt voor parkeerplaatsen. Het hele project is een dure operatie van 380 euro per inwoner — 2,4 miljoen voor De Beerzen en 900.000 euro voor Spoordonk. Het lijkt mij dat velen dat geld liever in hun eigen kern zouden zien terugkomen. Voor 4,2 miljoen kun je ook veel moois maken zonder sloop en leegstand. Toch stemde de Raad unaniem in. Een gemiste kans voor draagvlak.

3. Meer grip op sociaal domein Het collegeprogramma wemelt van de zinnen als „we gaan aan de slag met” en „we hebben aandacht voor”, maar nergens concrete afrekenpunten. Het ED weet vooral te melden dat Oirschot „het niet slecht doet in vergelijking met gemeenten van gelijke omvang.” Waarop dat oordeel gebaseerd is, blijft onduidelijk. Excuses over rijksmiddelen en stijgende kosten zijn begrijpelijk, maar geen maatstaf voor succes. Grip tonen is iets anders dan verklaren waarom het niet lukt.

4. Verduurzamen gemeentelijk vastgoed Belofte: alle openbare verlichting ombouwen naar LED gedurende de bestuursperiode. Realiteit: „Het duurt nog zeker twee jaar voordat het hele arsenaal aan openbare verlichting uit LED bestaat.” Doel niet gehaald.

5. Verbreding A58 Het ED schrijft: „Rijkswaterstaat gaat nog voor 2030... Als het aan Oirschot ligt, moet er een aquaduct komen.” En B en W „lobbyen rustig voort.” Dat is geen resultaat, dat is hopen. Je kunt het wishful thinking noemen, maar prestaties blijven uit.

Slot Wie de brede thema’s als sociale leefomgeving, ondernemen, beheer openbare ruimte, bestuur en financiën mist, zal zich afvragen waarop die „ruime voldoende” van het ED is gebaseerd. Het laatste citaat van de krant vat het perfect samen: „Misschien zijn niet alle ambities verwezenlijkt... misschien had de gemeenteraad meer moeten sturen.” Tja, als dáár de lat ligt, krijgt iedereen een voldoende.

Hans Boer

Nieuwe Politiek