Het hield me deze week best wel bezig. Op Instagram schijnt het een hype te zijn: de oerbevalling. Onder invloed van een groeiende groep ‘Momfluencers’ wordt het bevallen zonder medische hulp heilig verklaard. Geen arts, geen ziekenhuis, zeker geen verdoving en ook geen verloskundige. Nee, gewoon, zoals het vroeger ook in de grot gebeurde, met ‘prehistorische’ buikbindingen, placentacapsules en een centrale plaats voor iets wat blijkbaar erg belangrijk is voor bijvoorbeeld ‘bewust leven goeroe’ Rens Kroes: het zoutlampje.

Het was allemaal wat verwarrend voor me, ten eerste al omdat Rens Kroes een vrouw is, terwijl ik met mijn voornaam juist een extra mannelijke impuls dacht te hebben meegekregen. Maar verwarrend is het ook omdat het bij Momfluencer Kroes lijkt alsof honderden jaren aan ontwikkeling op het gebied van geboortewetenschap en medische zorg rondom de bevalling in één keer naar het rijk de fabelen worden verwezen. Op bijvoorbeeld TikTok-filmpjes waarschuwt zo’n influencende mevrouw er dan voor dat ‘de artsen het misschien ook niet allemaal precies weten’.

Mevrouw Kroes vertelde niet alleen dat haar dochter was geboren, maar ook hoe: ‘thuis in een mooie, verwarmende omgeving, inclusief Himalayalampjes, etherische oliën, mantra’s, bad en houtkachel’. Maar zonder verloskundige, gynaecoloog of medische apparatuur uiteraard. Het wordt gepresenteerd als een soort van ‘zoals het zou moeten zijn’ en ‘kijk mij eens een sterke oermoeder zijn’. Sorry: ik meen toch weleens gelezen te hebben dat in vroeger oertijden veel bevallingen zonder medische begeleiding leidden tot het overlijden van de moeder in het kraambed, of van allerlei dodelijke complicaties bij de net geboren hummel. Hele nare verhalen zijn dat en het zijn ook schrikbarende percentages. Je zou denken dat we blij moeten zijn met alle medische ondersteuning die we nu kunnen krijgen, maar zo’n ziekenhuiskamer ziet er dan misschien net iets minder chill, zen of oer-stoerinstinctachtig uit.

Ik krijg hier toch een beetje beelden bij van Russisch Roulette en dan snap ik ook wel je uitzinnige vreugde als je het er een paar keer zonder knal vanaf brengt.

Ik moest ook weer terugdenken aan de geboortes van mijn dochters. Bij de eerste was er intensieve medische begeleiding nodig vanwege een historie met hoge bloeddruk en omdat de bevalling zelf zeer moeizaam en langdurig was. Bij de tweede hadden we een thuisbevalling mét een verloskundige gepland en het echtelijke bed al op bierkratjes geplaatst. Op het ‘moment suprème’ echter liepen de zaken ineens dramatisch anders. De verloskundige constateerde dat de baby in het vruchtwater had gepoept en dat de weeën en de ontsluiting ineens verdacht hard gingen. Wij moesten met grote spoed naar het ziekenhuis bijna twintig kilometer verderop. Mijn ex kermend en puffend op de achterbank vroeg nogal dwingend of het misschien niet sneller kon, terwijl ik al 190 reed. Bij de spoed duwde ik een man met een pijnlijk oog opzij bij de balie, mijn ex-vrouw werd naar de kraamafdeling geracet en binnen drie minuten na aankomst was het kind er al. Ze werd direct bij moeder weggehaald, want vanwege de poep in de baarmoeder moesten haar luchtwegen vrijgemaakt worden. Ondertussen waren de artsen ook druk doende met mijn ex, want die dreigde letterlijk het loodje te leggen door een baarmoederlijke bloeding die pas na een half uur gestopt kon worden.

Zonder deze medische hulp had ik op die bewuste 14 juli 1999 zomaar mijn jongste en mijn toenmalige vrouw kunnen verliezen. Was het 1999 vóór Christus geweest in een oergrot, dan...

U mag het zelf invullen op die puntjes. Feit is dat ik een beetje zwaar geïrriteerd raak tegenwoordig van alle hobbydokters, influencers en beroepswantrouwers – niet gehinderd door enige studie - op TikTok en Insta, die ons adviseren om geen zonnebrand te gebruiken op een bloedheet Spaans strand, om geen coronaspuitje te halen en om bij een bevalling te kiezen voor een ‘free birth’ met een Himalaya zoutlampje, een Artipoppe draagzak van 500 euro en helende kristallen. Die zij uiteraard toevallig net zelf in de aanbieding hebben.

Wat me deze week ook bezig hield was het fenomeen ‘Verdwenen Dorp’, wat nu Moerdijk boven het hoofd hangt. Zo’n dorp uit een liedje van Wim Sonneveld, wat dan ‘ineens’ weg is. Stel je voor dat al die influencers dan toevallig net op die dag precies dáár hun congres hadden, temidden van allemaal oer-gezellige zoutlampjes. Mag het licht uit?