In mijn jeugd, maar waarschijnlijk ook in die van u als geachte lezer, was de mooiste vraag van het jaar “Heb je nog wensen voor je verjaardag of Sinterklaas?”. En dan begon het grote jubelen, taarten, frites (bij ons thuis dus patat) en appelmoes borrelden naar boven, maar het mooiste was toch het verlanglijstje. Elk kinderjaar was het weer lastig om keuzes te maken. Alleen bij het cadeau van opa was het gemakkelijk: een boek. Hij was schrijver en tot mijn veertiende verjaardag kwam er altijd één van zijn werken met natuurlijk een prachtige handtekening. Computers en CD spelers bestonden nog niet, een vinyl platenspeler hadden we niet maar er waren genoeg andere hobby’s om een kinderhand te vullen.
Inmiddels begint ons kikkerlandje aardig te lijken op Italië en mogen we dus zo vaak we maar willen naar de stembus. Maar uiteraard niet voordat we onze verlanglijstjes voor een betere wereld hebben ingevuld. Daarna begint de grote zoektocht naar de partij die zoveel mogelijk van uw individuele wensen kan uitvoeren. En dan ook nog liefst morgen want overmorgen is het te laat. Toen er nog politieke zuilen in Nederland waren was dat gemakkelijk. Voor ons “Beste Oirschotters”, om maar eens een karikatuur te maken van de nieuwe gemeentenaam, zou dat betekenen dat we te rade zouden gaan bij onze goede pastor Wilfred. Tegenwoordig mogen we het echter allemaal zelf uitzoeken en komt er geen vermanend vingertje als we met het rode potlood teveel naar links of rechts bewegen.
Wat er zoal op verlanglijstjes staat komt soms wat naar boven bij gezellige borrelpraat. Droogkokend staat persoonlijk geluk in een wereld waarin juist dat optimaal gerealiseerd kan worden bijna altijd bovenaan. Uiteraard mag dat, je leeft tenslotte maar één keer en dat ook nog eens in een beperkte tijd. Zorg voor de ander, de natuur, onze aarde en daarmee de hopelijk nog vele generaties die na ons komen bungelt meestal ergens onderaan. Maar met bijna achttien miljoen Hollandse verlanglijstjes wordt het ook voor de tientallen partijen een forse uitdaging om juist uw wensen uit te voeren. Aan alles hangt een prijskaartje, wat zij echt niet uit de partijkas gaan betalen. Naast uw verlanglijstje mag dus ook een doos gevuld met gouden munten gezet worden om deze te realiseren. Gelukkig bleek bij een debat tussen partijleiders dat de “grootste gratis bierbrouwer” ook weer mee mag doen. Voor minder toch meer krijgen.
Omdat uw groene columnist al zo vaak verlanglijstjes geschreven had, en nu echt niet meer wist wat er met enig realisme gevraagd zou kunnen worden, ging hij op zoek naar een andere mogelijkheid. Hij ging te rade bij een grote eikenboom en sprak de woorden “O boom, gij was er voor ik kwam, gij zal er zijn als ik er niet meer ben. Vertel mij wat u zou wensen voor vandaag. morgen en de honderden jaren die zullen komen in uw bomenleven”. Zuchtend, kreunend en nog maar wat herfstbladeren naar beneden afschuddend, antwoorde de boom met zware stem: “O nietig mens, wat ik zou wensen is dat mijn takken naar de wolken mogen reiken in een lucht niet bezwangerd van menselijk vuil, wat ik zou wensen is dat mijn wortels water mogen drinken wat niet vol is van verstikkend gif, wat ik zou wensen is dat rupsen zich weer mogen voeden met mijn bladeren en vogels nestelen tegen mijn stam”. Daarna werd het stil, in diepe berusting zweeg mijn boom, tranen van regenwater drupten naar beneden.