Het was hard gegaan met het lokale voetbalclubje Onze Vrijheid. Onder aanvoering van hun opvallend geblondeerde spits was de club al snel opgestoomd tot in de hoogste amateurklasses, om vervolgens ongekend snel al tot het betaald voetbal te mogen toetreden. En ook daar ging het de club voor de wind: binnen de kortste keren was de promotie naar de eredivisie een feit.
In de eredivisie werden gedoodverfde favorieten achteloos aan de kant geschoven door Onze Vrijheid. Ze stegen als een raket in de ranglijst. Wel waren er wat ‘oneffenheden’ en ongemakkelijke momenten. Zo had het elftal van Onze Vrijheid de neiging om de spelregels nogal vreemd te interpreteren. Buiten de lijnen doorspelen was bijvoorbeeld geen probleem, tenzij de tegenstander dit deed. Hetzelfde eigenlijk bij het maken van hands of buitenspel. Het spel was sowieso ‘wat ruw’ bij Onze Vrijheid, maar als de scheidsrechter daarop wees, dan appelleerden de spelers aan hun Vrijheid, want die was natuurlijk onaantastbaar. Tackles waren van het type Kamikaze, kopduels gaven een honderd procent garantie op bebloede hoofden, er werd gespuugd naar tegenstanders en gescholden naar de grensrechters. Een gemiddelde wedstrijd bevatte zeker 35 dramatische Schwalbes van Onze Vrijheid. Als een tegenstander zich van dezelfde tactieken bediende dan waren de rapen gaar bij Onze Vrijheid: dan kwam namelijk hun Vrijheid in het geding en dat kon nooit de bedoeling zijn.
In de loop der jaren had Onze Vrijheid een flinke schare supporters opgebouwd, die zich juist erg aangetrokken voelden tot het brute speltype van de club, waarmee ze ook het gros van de wedstrijden glansrijk wonnen. Al snel waren de meereizende supporters van Onze Vrijheid al net zo gevreesd, maar soms ook net zo gehaat als de club zelf, vanwege hun niets ontziende houding tijdens, maar ook buiten wedstrijden om. Bij beslissingen van de arbiter die hen niet bevielen golfden er zeer vervelende spreekkoren over de tribunes, maar het gebeurde ook nogal eens dat ze de arme scheidsrechter na de wedstrijd tot aan zijn auto ‘begeleidden’, of zelfs met brandende fakkels voor zijn huis stonden te scanderen, over dodelijke ziektes en ernstige ongevallen. Soms werden tegenstanders tijdens de rust opgezocht door spelers en/of supporters van Onze Vrijheid en dat ging er – geheel in de stijl van Onze Vrijheid - behoorlijk intimiderend aan toe.
Het was voor de KNVB en de Nederlandse Scheidsrechtersvereniging lastig om grip te krijgen op de club en haar supporters, die de officiële voetbalorganen consequent wegzetten als onbekwaam, onnodig vertragend, achterhaald en vooral partijdig. Overleg met de club hierover was echter lastig, omdat bleek dat de club tegen alle gebruiken en tradities in maar één lid/bestuurder had die alles eigenhandig bepaalde: inderdaad de geblondeerde spits. Gezien de immense populariteit van de club besloot de bond om er vooralsnog voorzichtig mee om te gaan. De geloofwaardigheid en de brede toegankelijkheid van de sport stonden natuurlijk ook op het spel.
Na een uiteraard zeer turbulent maar ook zeer succesvol verlopen seizoen was Onze Vrijheid nog maar drie punten verwijderd van het kampioenschap. Bij de wedstrijd waar het erom ging – tegen VV Fairplay – verschenen de spelers van Onze Vrijheid tot ieders verbijstering in American Football-uitrusting plus boksbeugels op het veld. Bezwaren van de arbiter stuitten op een schamper hoongelach van de geblondeerde spits. “Wij bepalen zelf wel de regels Meneertje Koekepeertje!”, beet hij de verbouwereerde scheidsrechter toe. De spits keerde zich naar de meegereisde aanhang. “Willen jullie meer, of minder spelregels?”
Een donderend “Minder, minder!!” rolde van de tribunes.
Uiteraard veegde Onze Vrijheid het overblufte Fairplay compleet onderuit, met zeven goals, vier hersenschuddingen, drie kapot geschopte knieën en 37 gebroken ribben. Het ooit zo fraaie Fairplay stadion en de aangrenzende binnenstad werden vakkundig verbouwd door de enthousiaste Onze Vrijheid aanhang.
De daarop volgende seizoenen wilde om ‘moverende redenen’ vrijwel geen enkele club meer spelen tegen VV Onze Vrijheid. De club werd mede daardoor seizoen na seizoen met twee vingers in de neus kampioen.
De rest van het land vroeg zich vertwijfeld af of het ooit nog goed kon komen met het betaald voetbal.