Zoals elke morgen komt onze ontbijtober zingend aan onze tafel. ‘September Morning’ is het dit keer, van de onvolprezen Neil Diamond. Verrek: het is natuurlijk 1 september vandaag. Hij maakt er elke ochtend een feestje van, onze Silvio. Zo noem ik hem in gedachten, vanwege wat gelijkenis met Silvio Berlusconi en zijn stevig aangezette levendigheid. Snel neemt Silvio het hele ontbijtrepertoire met ons door. Eieren? Brood? Fruit? Cappuccino? Brood, of een croissantje misschien? En hij zingt nog wat strofes, speciaal voor mijn geïmponeerde signora. Hij lacht altijd, onze Silvio, maar diep in zijn ogen meen ik een hevig verlangen naar het einde van een krankzinnig druk seizoen te bespeuren.
Het terras bij ons hotel biedt een hemels overzicht van de baai van Napels, met uitzicht op buureiland Capri bijvoorbeeld en de Vesuvius in de verte. We zien de feeërieke kustlijn van ons eigen eilandje Ischia, naar verluidt ook het favoriete vakantieoord van Angela Merkel, die we overigens nog niet bij ons zwembadje hebben waargenomen. De omgeving: pronte heuvels en héél veel adembenemend groen, met ook veel bloemenpracht en palmen. We hebben inmiddels in de gaten dat de talrijke wespen op het terras eigenlijk alleen geïnteresseerd zijn in de gekookte ham, dus die parkeren we een paar meter verderop en zo hebben we er amper last meer van. Er zijn opvallend veel monsterlijk grote hoornaars onder het wespenvolkje. Ze scheuren grote stukken van de ham met vervaarlijk uitziende kaken, en vliegen er dan zwabberend mee heen, als een Chinook helikopter die er een terreinvoertuig onder heeft hangen. De natuur is hier, hoe prachtig ook, tamelijk wreed. We zien hoe de agressieve hoornaars met het testosterongehalte van een stierhaai het de ‘gewone’ wespen lastig maken en we zijn er zelfs getuige van hoe er eentje een wesp letterlijk een kopje kleiner maakt en afvoert.
Ischia ligt in een vulkanisch landschap. Daar profiteert de omgeving maar al te graag van, met vruchtbare landbouwgrond, maar ook met de vele thermale bronnen die het eilandje rijk is. We voelen de vulkanische warmte in de branding, door de zeebodem heen. Op sommige plekken zo intens, dat je niet langer dan wat seconden op dezelfde plek kan blijven staan. Misschien is het geen thermale- , maar een terminale bron? We zien in het dorpje waar wij verblijven tientallen ingestorte woningen en nog eens tientallen die alleen met vele stutbalken overeind blijven en onbewoonbaar verklaard zijn. De kioskhouder in ons dorpje vertelt over de verwoestende aardbeving van 2017, in zijn beste Engels en ik vraag verder in mijn beste Italiaans. Veel handen & voetenwerk dus. Het was een heel plaatselijke beving, het getroffen gebied niet veel groter dan zo’n twee vierkante kilometer, maar in dat epicentrum werd geen huis gespaard. Hij had geluk: zijn huis stond net buiten de gevarenzone.
Onze taxichauffeur was minder fortuinlijk. Hij verloor zijn winkel en twee huizen en daarmee ook zijn oudedagsvoorziening. De hulp van de overheid bestond uit het hangen van gevarenbordjes. Hij draait nu dubbele diensten in zijn geleasete taxibusje, zijn ogen staan dof. We kijken verbijsterd naar de verwoesting op de berg, staketsels en opengereten gevels, vale zwerfhonden en hier en daar schiet een rat onder het puin. Later die avond zijn we nog getuige van een ongeval waarbij twee scooters, eentje bergop en eentje in de afdaling, met hoge snelheid op elkaar geknald zijn. Het ziet er niet best uit en we rijden nog voorzichtiger met onze eigen Honda 300. Nergens zie je duidelijker de pracht en de kracht van de natuur zo dicht bij elkaar als hier.
Pompeï is op een steenworp afstand, ‘Death is just a heartbeat away’, zingt Gary Moore onder mijn kruin…