Een volle Markt in Oirschot, tientallen kramen, honderden bezoekers, muziek, levende standbeelden, bevlogen verenigingsmensen. De Zomeravondmarkt is maar twee keer per jaar in ons dorp en liefst moet het weer een beetje meewerken. Dat doet het deze donderdagavond, dat scheelt een slok op een borrel bij zo’n evenement. Om beurten duwen mijn vriendin en ik (schoon)moeder in haar rolstoel over de Markt. Dat is wel een eyeopener: hobbelige klinkers, een nogal bol wegprofiel en stoepranden maken het rolstoelritje tot een Hobbelende Geit.
Een volle Markt in Oirschot, tientallen kramen, honderden bezoekers, muziek, levende standbeelden, bevlogen verenigingsmensen. De Zomeravondmarkt is maar twee keer per jaar in ons dorp en liefst moet het weer een beetje meewerken. Dat doet het deze donderdagavond, dat scheelt een slok op een borrel bij zo’n evenement. Om beurten duwen mijn vriendin en ik (schoon)moeder in haar rolstoel over de Markt. Dat is wel een eyeopener: hobbelige klinkers, een nogal bol wegprofiel en stoepranden maken het rolstoelritje tot een Hobbelende Geit.
Er ligt nu een nieuw Centrumplan voor Oirschot, waarmee volgens mij binnenkort begonnen wordt om het eeuwenoude centrum flink op te pimpen. Ik hoop oprecht voor alle rolstoelers en scootmobielers dat er in de ambitieuze plannen nu wel rekening wordt gehouden met hun aanwezigheid. Wij hebben onze zinnen gezet op een drankje bij De Burgemeester, waar het terras aardig vol zit met naar vocht hunkerende marktbezoekers op deze zwoele avond. Mijn vriendin stuurt op een zojuist vrijgekomen tafeltje aan, maar de toegang tot het terras is maar amper breed genoeg voor de rolstoel. Dat vereist dus wat gemanoeuvreer. Een dame in een blauw gestreept bloesje ziet het gehannes en aarzelt niet: ze trekt een sprintje, duwt mijn moeder in de rolstoel nog nét niet opzij en ploft razendsnel neer op één van de stoelen bij het vrije tafeltje en wenkt driftig de andere leden van haar gezelschap; een man, een vrouw en enkele kinderen. Die gaan ook allemaal zitten, ongeveer op het moment dat mijn vriendin met moeders in de rolstoel bij het tafeltje arriveert.
Mijn vriendin kijkt totaal perplex naar de vrouw in het blauw gestreepte bloesje, maar die mijdt opzichtig haar blik en duikt weg in de drankenkaart. Een tweetal andere dames heeft zojuist een tafeltje gescoord enkele meters verderop. Zij hebben de onterende stoelendans ook verbluft gadegeslagen en bieden ruimhartig hun tafeltje aan ons aan: zij willen dan wel binnen gaan zitten. Echt ontzettend lief.
En zo kan het dus gebeuren dat je binnen een halve minuut, op een oppervlak van acht vierkante meter twee compleet verschillende mensentypen ontmoet. Er zijn de empathische mensen, met oog voor de (hulpbehoevende) ander en er zijn de… ja hoe zal ik het noemen: de asociale ratten dan maar. In mijn fantasie zie ik de gestreepte vrouw razendsnel haar grachtengordeltractor insturen op een invalidenplek, waar een net iets trager brommobieltje het nakijken heeft. Deze vrouw duwt een gehandicapt kindje uit de wachtrij bij De Vliegende Hollander, ze grist in de super het laatste pak toiletpapier weg voor een bejaarde man met een lichte voedselvergiftiging, ze dringt zich voor een verlegen kleuter met een boodschappenlijstje bij de bakker, trekt de laatste reddingsboei uit de handen van een zwangere vrouw op de Titanic, ze snijdt een meisje op de fiets in de berm omdat ze op het laatste moment bedenkt om toch nog even langs de schoonheidsspecialiste te gaan en ze bekeert zich tot het nationaalsocialisme om toegang te behouden tot de luxe chocolaterie.
En daar zitten ze nu, met hun Apérol Spritz, hun borrelgarnituur en hun jengelende kinderen, het stralende middelpunt van het terras te wezen, maar de straling is zo toxisch als in de branding bij Fukushima. Normaal gesproken ben ik niet zo van het neersabelen van mensen in een stukje in de krant, maar beste, asociale mevrouw: ik hoop van harte dat u zich, of één van uw naasten u herkent in dit schrijfseltje en dat u zich de gelifte ogen uit uw zorgvuldige maquillage schaamt. Het ergste vind ik het eigenlijk nog voor uw kinderen, die uw stuitende gedrag en uw barbaarse aard als rolmodel meekrijgen. Ik hoop dat ze op de basisschool nog een beetje leren om rekening te houden met de andere kindertjes in de zandbak.
Zouden er mogelijkheden zijn om in het ambitieuze Centrumplan nog zo’n robuuste Middeleeuwse schandpaal op onze mooie Markt op te nemen? Puur voor educatieve doeleinden natuurlijk.