Ik vond het een aparte vraag van een buurvrouw, toen ze hoorde dat ik naar Alanis Morissette zou gaan afgelopen week. “Alanis in de Ziggo Dome? Zou die nog uitverkopen dan??” Oké, de Canadese zangeres had haar grootste successen in de nineties natuurlijk, maar voor de Stones was dat nog een kwart eeuw eerder en die verkopen nog steeds stadions uit. In mijn beleving heeft Alanis nooit ingeboet aan relevantie of girlpower, ook al is ze inmiddels 51. Haar album ‘Jagged little pill’ staat bomvol met kneitergoeie songs die zelfs mijn dochter van bouwjaar 1999 van buiten kent.
Maar: de Ziggo Dome zat dus ramvol met zo’n twintigduizend fans. Mijn dochter en ik bevinden ons tussen Denen, Italianen, Maastrichtenaren en Haarlemmers. Leeftijden van pubers tot pensionado’s. Het voorprogramma ‘My Baby’ valt goed met hun springerige, blije trancepoprock. Niet lang daarna betreedt Alanis onder stormachtig gejuich het podium, met als eerste nummer het altijd lekkere ‘Hand in my pocket’, waarna een paar nieuwere songs volgen. Vervolgens weer een hele batterij aan oude hits die erin gaan als Canadese ‘maple syrup cookies’. Het enige wat ik nooit zo heel goed pruim bij Alanis is haar niet al te subtiele mondharmonicaspel. Onze Beerse trots Jan den Otter deed dat toch echt stukken beter op The River (De Beerze), staand onder de Oude Toren, mysterieus in de verte kijkend naar een potentiële buizerd.
Maar verder. Is. Het. Fe-no-me-naal. De songs komen allemaal zeer lekker uit de verf met Alanis’ band die staat als een huis. ‘All I really Want’, ‘You Learn’, ‘Head over Feet’, ‘See Right Trough’. Ze was altijd al een vocale powerhouse en haar stem lijkt eerder krachtiger geworden dan dat er door de leeftijd sleet opzit. Als hoogsensitief persoon, met de nodige eenzaamheid, verslavingen (naar eigen zeggen ‘werk, liefde, seks en winkelen’) en een stevige dosis trauma heeft ze één en ander moeten verwerken in haar jonge jaren. Het zit allemaal in die songs; rauw en ongefilterd. Over een vroegere liefde in ‘You Oughta Know’: ‘Did you forget about me, Mr. Duplicity, and are you thinking of me, when you fuck her…?’
Haar stem is inmiddels zo krachtig dat ze bij tijd en wijle de microfoon op een halve meter van haar mond moet houden om niet helemaal het schuim van ons bier te blazen. Haar toegift ‘Thank You’ is een welgemeend dankjewel aan het in extase verkerende publiek, dat haar vaak vele jaren niet meer live heeft kunnen zien. De grote, dikke, glimmende kers op de taart voor mij komt dan als allerlaatste: ‘Uninvited’. Wervelend, sprintend en stuiterend over het podium - onder een hallucinatoir lichtbombardement - brengt ze dit onheilspellende nummer naar een overdonderend en angstaanjagend hoogtepunt, waarbij haar stem je meesleurt, van héél klein en kwetsbaar zijn in een grote volle ruimte, naar een gekmakende opstapeling van een RAL-waaier aan extreme emoties tot uiteindelijk een eruptie waarbij Pompeï maar schraal afsteekt. Hier. Zo. Alsjeblieft mensen.
Dit kan alleen Alanis.
Mijn dochter en ik kijken elkaar met open mond aan als de zaallichten aangaan. Het besef dat we hieraan nog lang zullen terugdenken daalt in. Dat we de autolichten hebben laten aanstaan op het parkeerdek kan de pret niet drukken, mede dankzij een zeer aardige Volvorijder die onze startkabels wel wil aansluiten. Allemaal lieve mensen, die Alanis-fans.
Eén ding blijft een vraagteken. Ik had ook wel verwacht dat Alanis zich erover zou uitspreken. Het feit dat haar complete antipool, haar ‘worst nightmare’ misschien wel, uitgerekend op deze avond op amper een half uurtje rijden nog een nachtmutsje neemt met ons koningspaar en dat vlak daarvoor ‘onze’ NAVO-chef Mark nog ongeveer tot zijn middel in de dikke Big Mac-reet van de Donald was gekropen. Alanis, één van de grote boegbeelden van de vrouwenrechten en morele verantwoordelijkheid van deze tijd. Met op de achtergrond de begerige blik van deze fascistische president op haar geliefde en liberale vaderland, als 51e staat. Is ze teleurgesteld in Nederland? Is de Vrije Wereld weer een stukje kleiner geworden afgelopen weekend?
Had ze ‘Uninvited’ in gedachten opgedragen aan het Oranje Monster?