Wie nog de illusie had dat na het vertrek van Wilders’ ‘Eén lid partij’ de demissionaire rust wel zou terugkeren kwam natuurlijk bedrogen uit. Het ordinaire geruzie over wie de ‘populaire’ Asiel & Migratie ministersstoel van Faber 'mag' vullen had veel weg van een roedel bloeddorstige hyena’s. Of van een Bests azc-protest. Caroline van der Plas kwam met het ‘lumineuze’ idee om de ministersfunctie dan maar in drieën te ‘knippen’. Waarna Dilan Yesilgöz niet wist hoe snel ze naar de persmicrofoon moest rennen om het als ‘haar vinding’ te claimen. De blik van de opzij geduwde Van der Plas die nét iets later bij de microfoon arriveerde...
Wie nog de illusie had dat na het vertrek van Wilders’ ‘Eén lid partij’ de demissionaire rust wel zou terugkeren kwam natuurlijk bedrogen uit. De ruzie over wie de ‘populaire’ Asiel & Migratie ministersstoel van Faber mag vullen had veel weg van een roedel hyena’s. Of van een Bests azc-protest. Caroline van der Plas kwam met het ‘lumineuze’ idee om de ministersfunctie dan maar in drieën te ‘knippen’. Waarna Dilan Yesilgöz niet wist hoe snel ze naar de persmicrofoon moest rennen om het als ‘haar vinding’ te claimen. De blik van de opzij geduwde Van der Plas die nét iets later bij de microfoon arriveerde...
Het valt me nu op dat ik – schrijvend over dit ‘kabinet’ – erg veel aanhalingstekens gebruik. Dat zegt iets natuurlijk. Het is bijzonder verleidelijk om te schamperen over deze club, die vooral ‘glorieerde’ in geruzie, profileerdrang, onkunde, beledigingen, onwil om samen te werken en onzinnige besluiten. Ik noem hier nog even de ‘briljante’ wetsaanpassing door Verkeer- en Waterstaatminister Barry Madlener. Ik zie hem nog staan juichen met een 130-bord op de Afsluitdijk.
Hoe infantiel wil je het hebben?
Het zou allemaal nog best lachwekkend kunnen zijn, ware het niet dat het land de komende minimaal zes maanden weer amper bestuurd wordt. Belangrijke knopen doorhakken over kwesties waar de dijken op doorbreken staan - woningbouw, zorg, asielbeleid, onderwijs, jeugdzorg, stikstof – dat wordt allemaal wéér doorgeschoven voor de volgende club. Niemand wil er zijn handen aan branden, uit angst voor kiezersverlies. Voor een deel is die angst terecht natuurlijk, want de kiezer kan meedogenloos zijn, maar geen enkele coalitie is succesvol geworden door kolen en geiten te sparen. En ook niet door wat geroeptoeter op X om de eigen achterban te pleasen en de afstand met de politieke opponenten nóg groter te maken. Nadat ze de stekker eruit hadden getrokken verscheen een aantal PVV bewindslieden lachend in beeld. Ik zal nooit vergeten hoe Marjolein Faber glunderend vertelde dat ‘het leven haar veel gegeven had’. Die conclusie zou ik waarschijnlijk ook trekken, als ik na elf maanden treiterminister te zijn geweest, zonder enig resultaat, toch aanspraak mag maken op een kleine drieënhalve ton aan wachtgeld. Dat tweede huis in de VS zal snel afbetaald zijn.
Hoe zijn we toch op dit punt aanbeland? Nou, waar zal ik eens beginnen…? Ten eerste is de Nederlandse politieke arena voor een flink deel speelveld geworden van principeloze, opportunistische lui, die geen vuile streek, geen dolk in de rug, geen leugen schuwen om hogerop te komen. Ik benoem toch weer even Yesilgöz. Vóór haar aantreden bij de VVD was ze actief voor de SP en Groen Links. Inmiddels is haar gedachten‘goed’ inzake asiel en migratie zover overlappend met dat van het Peroxide Orakel uit Weert, dat je je nauwelijks meer kan voorstellen dat zij zelf kind was van vluchtelingen: haar vader was een Koerdisch-Turkse mensenrechtenactivist. Het zegt wat als voormalige VVD kopstukken als Nijpels en Dijkhoff gruwen van Dilans werkwijze.
Daarnaast is het ook goed om te benoemen dat behoorlijk veel Nederlandse kiezers nogal makkelijk te paaien zijn met mooie beloften en een anti-verhaal. Eerder dan naar de haalbaarheid van de wilde plannen te kijken, geloven ze de aanbevelingen van Johan ‘De Kaars’ Derksen. Bij Lubach werd het deze week op smakelijke wijze achter elkaar gezet, hoe Derksen ze allemaal – Verdonk, Fortuyn, Wilders, Baudet, Omtzigt en Van der Plas – de hemel in prees op tv. Een verkapt stemadvies. Om zijn Nieuwe Messiassen na een jaartje allemaal weer aan zijn populistische kruis te spijkeren.
Nederland lijdt aan het ‘Messias Syndroom’. Steeds is er weer een nieuwe godheid nodig om al onze problemen op te lossen. Wanneer dat de compleet onervaren nieuwkomers niet lukt binnen een paar maanden, zoekt de kiezer weer een nieuwe Messias om alle hoop op te vestigen. Behalve bij Geert, want die is gewoon ‘tegengewerkt’. De Nederlandse kiezer is verworden tot het ‘Prinsesje op de erwt’, dat de werking en het belang van democratie niet meer begrijpt.
Heerlijk om weer eens van stal te halen, die aanhalingstekens.