Hij was één van de grondleggers van Nederlandstalige rock, die welig bloeide in de jaren tachtig en negentig, met bands als Noordkaap, The Scene en Gorki. Met zijn band Tröckener Kecks struinde hij twintig jaar alle podia af en werd hij ‘wereldberoemd’ in Vlaanderen, waar hij ook alweer negen jaar woont. De muzikant, schrijver, producer (o.a. het album ‘Blauw’ van The Scene) en theatermaker nam onlangs het album ‘Het komt allemaal goed’ op en speelt met zijn nieuwe band met een intensiteit alsof hij na 1992 geen dag ouder is geworden. Het woord ‘meeslepend’ lijkt speciaal voor hem in de Dikke van Dale geplaatst. Op 29 maart speelt hij in De Kerk Oostelbeers.

door Rens van Ginneken

Zijn telefoonstem is onmiskenbaar die van ‘Met hart en ziel’, ‘De jacht is mooier dan de vangst’ en ‘Nu of nooit’. Is hij uiteindelijk het personage van de ouder wordende rockster uit ‘Met hart en ziel’ geworden, tandeloos vechtend tegen de bijtende tijd, of is hij in een volgende fase beland? Hij moet even lachen. “Ja én nee eigenlijk. Met mijn huidige band, met drums, bas, twee gitaren en toetsen kunnen we ouderwets vaart maken en echt een duw geven die je voelt. Nummers als ‘De jacht’ of ‘Nu of nooit’ spelen we met een overtuiging en driestheid die zeker niet onderdoet voor de Tröckener Kecks destijds. Er zit wat ‘jong geweld’ in de band en het is allemaal nog Nederlandstalig natuurlijk.”

Aanvalsdrang

Hij vervolgt: “Sommige nummers verdienen een soort aanvalsdrang en gebalde energie, die doe je geen recht met een ingetogen, akoestische versie ervan.” Na het stoppen van de Kecks in 2001 heeft De Leeuw bepaald niet stilgezeten en trad hij zo’n duizend keer op met de Vlaamse muzikant en theatermaker Jan Hautekiet. “Een hele interessante tijd, waarin ik een nieuwe vorm moest zien te vinden. Als je in het theater gaat ‘rockzingen’ dan wordt het al snel aanstellerig. Dankzij die ervaring kan ik nu het ingetogene met ‘het dak eraf’ combineren. Als wij met de band een ballad spelen, hebben eigenlijk nooit last hebben van de Dutch Disease (red.: hinderlijk rumoer van het publiek tijdens rustige nummers).”

Op voorhand uitverkocht

Hij is merkbaar blij met de hernieuwde belangstelling voor zijn Nederlandstalige podiumwerk. “Bij de optredens zien we niet alleen het bekende Kecks-publiek, maar ook opvallend veel nieuwe liefhebbers van dit genre. Onlangs hadden we een super enthousiaste en een compleet uitverkochte Effenaar in Eindhoven; we verkopen steeds vaker op voorhand uit. Dat is een lekker gevoel.” Wat ongetwijfeld ook een lekkere vibe geeft is het nieuwe album ‘Het komt allemaal goed’, met twaalf ijzersterke songs, waarin De Leeuws eigenzinnige en sprankelende benadering van de onderwerpen weer zeer herkenbaar aanwezig is.

Nieuw album door oude meesters

De totstandkoming was opmerkelijk. “Op basis van twaalf schilderijen van de Belgische Phoebus Foundation ben ik gaan schrijven. Meestal werk ik bij songteksten vanuit mezelf, vanuit mijn ervaring en mijn beleving. Maar nu kon ik mijn fantasie loslaten op die twaalf werken. Dat werkte ontegenzeglijk bevrijdend. Ik was met deze manier van schrijven totaal vrij om in het wilde weg te associëren. Zo kwam ik bij het schilderij ‘De onthoofding van Johannes de Doper’ op het idee om te vertellen vanuit het perspectief van de moeder van de moordenaar. Dat werd ‘Het is toch je kind’. Het is een gruwelijk schilderij van een gruwelijke daad, maar zo’n moordenaar heeft ook een moeder, die vanuit haar positie haar zoon tracht te vergoelijken en excuses zoekt voor zijn daden. Absurd misschien, maar vanuit die moeder kun je het toch weer begrijpen. Ik had het ook kunnen benaderen als het Bijbelverhaal of als een kunsthistorische analyse, maar dat wordt te uitleggerig. Deze benadering resulteerde in een op zich staande song. Heerlijk dat ik dit ontdekt heb, en het grappige is dat juist dit nummer één van de geheide meezingers is geworden”, lacht de zanger.

Sterrenstatus in Vlaanderen

De Tröckener Kecks waren jarenlang een vaste waarde op de Nederlandse podia, maar in Vlaanderen verwierven ze merkwaardigerwijs een nog veel hogere status. Hoe is dat toch zo gelopen? “Tja, ik denk dat wij in België als Nederlandse band vaak automatisch net een of twee plekken hoger op de affiches belandden dan onze Vlaamse collega’s. Ook denk ik dat ons taalgebruik een positieve rol speelde. Daarnaast waren wij voor een aantal bands in Vlaanderen de wegbereiders: in onze slipstream kwamen ook bands als Noordkaap en Gorki op, dat gaf ons óók extra status. Vervolgens werd ik regelmatig uitgenodigd in Vlaamse talkshows, dat nam op een gegeven moment wel een enorme vlucht.”

Lichtheid geven

De Leeuw peinst even. “Het blijft belangrijk om als artiest te proberen de zware dingen in het leven licht te maken . In de jaren negentig konden we met de Kecks een nummer als ‘Het komt nooit meer goed’ schrijven dankzij een nog tamelijk onbezorgde wereld. In de getroebleerde realiteit van vandaag past mijn albumtitel ‘Het komt allemaal goed’ beter, hoe vreemd dat misschien ook klinkt in het huidige tijdgewricht. Het is mijn morele verplichting om wat optimistisch te zijn. Je kunt het naïef vinden, maar ik ben nu niet graag een zwartgallige doemdenker”, onthult hij met die vrolijk, zwierige stem met nog een beetje Mokumse zweem.

Lieve kwajongen uit de Kalverstraat

Hij lijkt nog steeds verdacht veel op zijn jongere versie, de lieve kwajongen uit de Kalverstraat, met zijn altijd aanstekelijk meeslepende verteltrant. Mist hij onze hoofdstad eigenlijk nooit? “Ik woon nu alweer negen jaar in Vlaanderen, in een klein dorp, zo’n vijfentwintig kilometer onder Hasselt. De aanpassing van stad naar platteland ging met een stevige landing. Maar de mensen hier zijn vriendelijk en joviaal. Ik heb hier vrienden gemaakt en als ik van mijn huis 250 meter naar beneden loop kom ik bij ons dorpscafé, waar ik een heerlijke Westmalle kan drinken. Op een zonnige dag pak ik mijn racefiets en rijd ik soms de Muur van Hoei op. Dat is een boefje van een klim, zeker voor iemand zoals ik, die gebouwd is voor de afdaling" (lacht).

Lichtheid

Ik ben mede-oprichter van Het Ventiel, een buddyinitiatief voor mensen met jongdementie. Door mét elkaar te zijn, ontstaan vriendschappen, in goede én in slechte dagen. Door betekenis te geven aan het leven van de ander, krijgt je eigen bestaan óók betekenis. Het is een goede manier om niet in oppervlakkigheid te verzanden. De lichte dingen in het leven een beetje gewicht geven kan ook geen kwaad.”

Hij lacht ineens een open lach. “Ik kijk nu naar buiten en zie een lammetje in de verte. De lente, straks komen de eerste bloesems, de metselbijen in de tuin…”, zo klinkt het verlangend.

Lichtheid. Dus.

Wie zich nog eens ouderwets wil laten meeslepen door Rick de Leeuw en zijn band: zaterdagavond 29 maart staan ze op dat gewijde podium van De Kerk Oostelbeers.

Info: www.dekerkoostelbeers.nl/agenda en www.dekerkoostelbeers.nl/tickets