Januari was eens de saaiste maand van het jaar. De feestdagen waren geweest en de blauwe, volgens horen zeggen meest trieste, maandag gepasseerd. En dan gaan in de laatste week met een oorverdovend geraas alle groene alarmbellen af. Eerst een gigantische kaalslag in de Kemmer en daarna volgt met een enorme slag op de zwaarste trom de aankondiging dat verheugde projectontwikkelaars toch nog mogelijkheden zien om met een sprankelend nieuw concept de westelijkste punt van onze gemeente te veranderen in een zee van blikkerend glas.

In uw weekjournaal wordt door het Groenplatform al uitgebreid bericht over kommer en kwel in de Kemmer. Een parktuin vol ecologisch verantwoorde kleine huisjes voor starters op de woningmarkt leek zo mooi. Gemeenteraad en college blij, groen Oirschot en buurt verheugd en de projectontwikkelaar zag een stroom gouden euro’s zijn kant opkomen. Maar door al die goudglans vergat hij zijn principes. Meer dan veertig jaar oude bomen en door vogels geliefde hazelaarstruiken staan maar in de weg als je zo efficiënt, en dus zo goedkoop mogelijk, wil bouwen Zonder een moment van twijfel werd letterlijk de vroegere slottuin van Koolmond leeg geveegd. Wat rest zijn wat allerlaatste stronken, verwelkend klimopblad en een gigantische modderpoel waar eens een paardenbak was. Ecologisch bouwen blijkt dus eerst alles plat slaan en dan wat sprietig groen terug planten waar elke bonte vliegenvanger weigert om er te gaan broeden.

Aan de andere kant van onze gemeente, in wat eens een bijna vergeten grensgebied was tussen Oisterwijk, Hilvarenbeek en Oost-, West- en Middelbeers, leek het monster van een alles vernietigend mega zonnepark verslagen. Bewoners en gemeentehuis hadden in oktober eindelijk eensgezind nee gezegd tegen bijna honderd hectare zonnepanelen. Vernietiging van cultuurlandschap, complete destructie van toch al zwaar bedreigde flora en fauna en gigantische waardedaling van aangrenzende woningen werd niet geaccepteerd. En toch moest de gemeente op juridische gronden de projectontwikkelaars een mogelijkheid geven om tot aan 1 juli 2025, de datum waarna geen zonneparken op agrarische grond vergund mogen worden, een alternatief plan aan te bieden. Tot stomme verbazing van alle partijen die zich gezamenlijk uitgesproken hadden tegen deze “zonne-waanzin” grepen projectontwikkelaars en grondeigenaar hun laatste strohalm met beide handen aan en kondigden in de laatste week van januari blij gestemd aan dat er nu wel een haalbaar plan ligt. Dat nog steeds niets overblijft van het landschap, de iconische en zwaar beschermde patrijs zal uitsterven en de leefbaarheid totaal vernietigd wordt doet niet ter zake. Het kapitaal zal overwinnen in hun gedachtewereld.

Geacht gemeente bestuur, het is opnieuw vijf voor twaalf in dit gebied waarvoor u ook verantwoordelijk bent. De door u zelf voorgestelde en uitgewerkte ecologische zone Beerze – Reuzel kan met dit plan bij het grof vuil gezet worden. De omwonenden hadden en hebben zich duidelijk uitgesproken. Niet vanuit een “Not in My Backyard” principe maar omdat zij met eigen ogen zien waartoe een zonnepark leidt. Nog geen tweehonderd meter verder ligt het door dezelfde projectontwikkelaar gebouwde zonnepark Hilvarenbeek.

Volkomen steriel, omgeven met schaamgroen en ecologisch een ramp. Kom kijken en oordeel zelf.